Filmska varijacija na mit o Odiseju. Čovjekove motivacije i opsesije su samo izlika, pejzaž je glavni lik.
Baš kao i metafizička fantazija Vera meksičkog reditelja Francisca Athiéa, Piavolijev dugometražni prvenac mogao bi se okarakterisati kao svojevrsni "roud muvi za dušu". Inspirisan mitom o Odiseju, usredsređuje se na povratak (prikladno nazvanog) heroja kući po završetku ratnih pohoda. Tokom plovidbe Mediteranom, Nostos doživljava brodolom i ostaje bez svojih pratilaca. Prepušten samom sebi i prirodnim lepotama ostrva na kome se našao, započinje put samospoznaje, suočavajući se sa burnom prošlošću.
U sudaranju i prožimanju nepouzdanih uspomena (na zavičaj, detinjstvo i izgubljene ljubavi) i uzburkanih misli, obavijenih žaljenjem zbog prolivanja krvi nedužnih, najčešće je nemoguće utvrditi šta je stvarnost, a šta halucinacija. Nostosovo tumaranje po obrisima događaja koji se bezuspešno otimaju zaboravu predstavljeno je u vidu duboko lične audiovizuelne poeme, enigmatične, hipnotišuće, umirujuće, nostagične i mračne. Redukujući reči na nekolicinu kratkih, jedva čujnih dijaloga i monologa na starogrčkom, Piavoli usmerava gledaočevu pažnju na opčinjavajuće slike, pažljivo uokvirene ambijentalnim zvukovima i raskošnim neoklasičnim kompozicijama, i uljuljkava vas u stanje nalik snu. A kako zauzima i mesta direktora fotografije i montažera, svaki pokret kamere i svaki rez usaglašeni su sa njegovom vizijom. Penušavi talasi, narogušene stene, opojno zelenilo i gluve pećine oduzimaju dah i podsećaju nas da ni najveštije izrađene tvorevine ljudske ruke nisu dorasle njihovoj veličanstvenosti... - ngbooart.blogspot.com/
Al primo soffio di vento (2002):
Experimental film director Franco Piavoli's Al Primo Soffio Di Vento (At the First Breath of Wind) is a wordless, non-narrative account of a summer's day as appreciated by the residents of an estate in Lombardy, Italy. The family, despite living in a idyllic mansion, live their lives very much apart from one another. The father (Primo Gaburri) is usually holed up in his study, while his wife aimlessly paces the grounds pining away after a former lover. Of the two daughters, the eldest plays sad tunes on the piano, while the younger explores the woods and struggles to understand her recent inklings of sexual attraction. The house also provides home to a sickly grandfather, as well as an unknown, mentally unbalanced female relative. Neither the film nor its director suggest any type of concrete interpretation, preferring that the audience filter the film's meaning through their own personal experiences. ...At The First Breath Of Wind ( Al Primo Soffio di Vento )
Vreli avgustovski dan. Opuštajući poj zrikavaca. Bujno zelenilo. Žubor vode. Iznenadni pljusak... Eksperimentalna drama Al primo soffio di vento (Pri prvom dašku vetra) u isti mah predstavlja antipod i duhovni nastavak lirskog dokumentarca Voci nel tempo (Glasovi vremena) u kojem, paralelno sa smenom godišnjih doba, Piavoli opisuje put od rođenja do smrti. Gledaoca udaljava od frenetične urbane džungle, vodeći ga na mirno seosko imanje, negde u Lombardiji.
Zanemarujući draži idiličnog okruženja, članovi neimenovane porodice žive u zajedništvu, ali odvojeno jedni od drugih. Opterećena teškim mislima, majka se posvećuje izradi herbarijuma. Zavlačeći se u radnu sobu, otac se bavi naučnim radom (ili se bar tako čini). Starija kćerka svira elegične melodije na klaviru, dok mlađa istražuje obližnji šumarak, otkrivajući sopstvenu seksualnost. Bolesni pater familias vezan je za krevet, a psihički neuravnotežena rođaka luta po okolini, uzaludno dozivajući izgubljenog ljubavnika. Vreme kao da stoji. Iz slatkog dremeža, život se budi tek nakon uznemirujućeg sna o davljenju, koji označava početak kraja. Završivši poslove u polju, grupa nadničara, najverovatnije poreklom iz Afrike, silazi do reke i uživa u pesmi i plesu. U dodiru sa vlažnom zemljom, oni su slobodni i zadovoljni.
Nalik litvanskom reditelju Šarūnasu Bartasu, Piavoli potiskuje reči u n-ti plan, neprestano vas obasipajući očaravajućim kadrovima, protkanim ambijentalnim zvucima i melanholičnim kompozicijama Erika Satija. Opojnom "tišinom" ruralne sredine dopunjuje gotovo nepostojeće dijaloge, kojima ukazuje na gubitak sposobnosti komunikacije između najbližih, odnosno na relaciji čovek-priroda. Na kontemplativna, detaljima bogata i izrazito nenarativna platna preciznim i mekim potezima četkice autor nanosi tugu, čežnju, umor, odsutnost, uspavanost, dezorijentisanost ili zaljubljenost svojih "modela", optimalno koristeći prirodno osvetljenje. Za razliku od Bartasovih protagonista, stiče se utisak da njegovi likovi nisu sasvim beznadežni i da im je potreban minimalan podstrek, kako bi se prenuli iz učmalosti. Ključ za zarđali kavez usamljenosti, u koji su se svojevoljno zarobili, na dohvat im je ruke, ali oni kao da nemaju želju da za njim posegnu. Beže još dalje, u neistražene unutrašnje svetove.
Miris nostalgije ovde je još intenzivniji negoli u mitološkoj avanturi Nostos: Il ritorno, učestvujući u stvaranju hipnotišuće atmosfere. Vizuelno nadahnut, oniričan, poetičan i pronicljiv, Piavolijev zasad poslednji igrani film zaokružen je zamagljenim pogledom ka zvezdanom prostranstvu, nedokučivom kao najdublji ambis ljudske podsvesti... - ngbooart.blogspot.com/
Nema komentara:
Objavi komentar